O książce: 2000 / Czytając powieść niemieckiego artysty Alfreda Kubina, wydaną po raz pierwszy w języku rosyjskim, pamięta się ponurą atmosferę Meyrinka i Kafki, apokaliptyczny wyraz Muncha i Goi, biaława mgła na płótnach Redona, przez którą do widza przedostają się niesamowite wizje podświadomości autora. Alfred Kubin jest godny swoich współczesnych – wydana w 1909 roku powieść w pełni oddaje stan bolesnej dekadencji początku stulecia, pesymistyczne nastroje Europy w przededniu wielkich wstrząsów. Sama fabuła nie zaskoczy wyrafinowanego czytelnika: opowieść o kolejnej utopii, królestwie snów, zrealizowanej przez tajemniczego półczłowieka, półboga u podnóża Tybetu, jej codzienności i straszliwej śmierci „oczami naocznego świadka”. Uderza jeszcze coś innego – po pierwsze, są to 52 autorskie arkusze graficzne powieści; na pierwszy rzut oka są podporządkowane tekstowi, ilustracyjne, w pewnym momencie zaczynają żyć samodzielnym życiem, przykuwając naszą uwagę do siebie niemal bardziej niż sam tekst. Przeglądając książkę ponownie, ze zdziwieniem odkrywasz, że począwszy od pozornie niewinnych szkiców podróżniczych na pierwszych stronach, aż po piekielny chaos linii na ostatniej, prowadzi ich nieubłagana logika fabuły – historia opowiedziana graficznie, w miejscami okazuje się nawet bardziej wyrazisty niż modernistyczna gadatliwość poszczególnych rozdziałów. Alfred Kubin, który zyskał sławę przede wszystkim jako artysta, także i tutaj pozostaje wierny sobie. Po drugie, i myślę, że nie tylko to przyciągnęło wydawców, powieść zaskakująco wpisuje się w współczesność. Chcąc nie chcąc, pomyślicie o przerażającym podobieństwie pomiędzy alarmującymi oczekiwaniami z początku XX wieku a naszą obecną niepewnością. Poprzednie pokolenia czytelników powieści zachwycały się już błyskotliwą przewidywalnością koszmarów wojen światowych, które odmieniły Europę; teraz nasza kolej, aby porównać zawiłości fabuły z własnym losem, na szczęście materiału do porównań zgromadzono. na przestrzeni ostatnich stu lat, jednocześnie nie chcielibyśmy, żeby czytelnik odniósł wrażenie, że mamy do czynienia z fikcją społeczną – jest to raczej proza ​​filozoficzna, próba, kryjąc się za fikcyjną fabułą, odpowiedzi na pytania. pytanie stulecia przez Schopenhauera i Nietzschego. „Demiurg jest podwójny” – dla współczesnego czytelnika ten pomysł nie będzie rewelacją, ale jasność i przekonujący język figuratywny Alfreda Kubina, jego umiejętności rysownika rzucą światło na prawdy, które stały się znane w nowy sposób Umieszczony na ostatnich stronach artykuł biograficzny O. B. Miczkowskiego, któremu towarzyszy kilkanaście prac artysty z różnych lat i kilka fotografii, pomyślnie uzupełnia książkę, przenosząc ją do kategorii książek starających się odziedziczyć zasady publikacji akademickich. A. Wdovin